Hoe is het om de natuurfotograaf te zijn -Arian Mavriqi
* Dit artikel is mogelijk gemaakt door de steun van USAID, project voor economische ontwikkeling, bestuur en ondernemingsgroei
Arian Mavriqi is een van de meest bekende fotografen en ontdekkingsreizigers van
natuur en fauna in Kosovo en in de regio. Hij is een journalist bij de tv in
Kosovo, RTK, regisseert het programma "Wildlife with Arian Mavriqi". In de
volgend interview deelt Arian zijn ervaringen en adviezen:
- Hoe word je een succesvolle natuurfotograaf?
- Wat hebben we aan de natuur te danken?
- Waarom Kosovo en Albanië bezoeken?
Wanneer realiseerde je je voor het eerst dat je fotograaf wilde worden en hoe heb je je droom nagestreefd?
Ik heb ongeveer zes jaar als journalist gewerkt. Direct na de oorlog, in een radiostation dat hier in Kosovo werd gefinancierd door het Amerikaanse KFOR.
Daarna schakelde ik over naar een Duitse niet-gouvernementele organisatie die als doel had de internationale verstandhouding tussen Albanezen, Serviërs en… te verbeteren. Dat project liep af in april 2013. Alles werd gesloten omdat er geen problemen meer waren, organisaties zoals die Ik heb gewerkt aan, als onnodig gevonden om meer in Kosovo te blijven, omdat de problemen waren opgelost en dus in andere landen werden geplaatst waar de problemen optraden, zoals Irak, Afghanistan, Soedan etc.
Dat was de missie van de organisatie. Ik was werkloos. Dat ik terugging naar mijn passie, toen ik er eenmaal van hield, zoals kijken naar de natuur, wandelen in de natuur. Om oprecht te zijn toen ik een kind op school was, was ik op zoek naar het einde van de lesdag, zodat ik de natuur in kon gaan om het meest interessante aan de natuur te zoeken en te vinden. Ik wilde alles documenteren, maar helaas had ik in het begin niet de technische middelen om foto's te maken.
Ik ben begonnen met een mobiele telefoon Samsung Galaxy S4 en heb wat "macro" -foto's gemaakt om wat details van bloemen, insecten en elk portret te laten zien. Ik begreep hoeveel ik miste bij het maken van foto's. Ik heb in deze richting geïnvesteerd. Ik heb eerst een fotocamera gekocht. Mijn grootste wens is om trekvogels te fotograferen.
Maar ik kon ze alleen documenteren met een langere cameralens. Ik kocht het en begon foto's van vooral vogels op de sociale media te publiceren. Daar begreep ik dat onze mensen hier in Kosovo zelfs geen idee hebben van de aanwezigheid van deze vogels in ons land. Zoals u wellicht weet, in verschil met Albanië, zijn wij in Kosovo in oorlog geweest. Sinds 1999, over onze bevrijding, hadden regeringen, telefoonboeken, mensen andere zorgen.
Ze stonden voor het begin van een nieuw leven en creëerden nieuwe instellingen. Misschien hadden ze niet genoeg tijd om de fauna in Kosovo te documenteren. Toen ik me realiseerde dat er geen of slechts een paar informatie was, begon ik vooral de aanwezigheid van dit soort vogels te reflecteren. De mensen steunden me onvoorwaardelijk. Ze waren verbaasd over hoe deze soorten in Kosovo aanwezig waren en niemand wist er eerder van. Ik stond erop uit te leggen dat je het misschien niet wist, maar dat betekent niet dat ze hier niet zijn geweest. Er ontbrak een initiatief van iemand om beeldmateriaal mee te nemen.
Je kent Blerina dat ze zeggen dat een foto duizenden woorden betekent. Het is totaal anders wanneer je een wezen op de foto ziet dan wanneer iemand het je dagenlang in woorden uitlegt. Dit is hoe ik begon. Ik ging door. Ik had steun. Nadat er andere vrienden bij me waren gekomen. En hier zijn we vandaag met een grote organisatie genaamd Wild Life Albanian Photographers.
Arian Mavriqi
Wat inspireert jou in de richting van natuurfotografie? Waarom heb je in het bijzonder besloten om een natuurfotograaf te worden?
De communicatie met deze wezens door middel van de fotografie heeft mij geïnspireerd, omdat ze een heel interessant leven hebben.
Door middel van fotografie vertellen we veel, de manier waarop ze worden gevoerd, over de nesttijd, hun kleuren en hoe ze eruit zien als je van dichtbij kijkt, hoe ze leven. Het is vreemd de levenscyclus die vogels en dieren heeft, maar vooral vogels, omdat we meestal vogels schieten.
Geloof me dat mensen de minimale informatie hebben over hoe het leven van een vogel is, van het uitkomen van eieren tot het vliegen. Het passeert veel uitdagingen. Het is niet alleen zoals uitgaan en vliegen. Het is heel vreemd hoe dat proces is verlopen. Stel je voor dat de moeder honderden keren het nest binnengaat om voedsel, insecten naar haar vijf vogels te brengen.
Je vraagt je af waar ze het eten vandaan haalt. Of je raakt vanaf dat moment geïnspireerd waarvan je niet kon geloven dat het kan gebeuren. De witte ooievaar gooit bijvoorbeeld de zwakste ooievaar neer die uit het ei komt. Als je dit ziet, ben je doodsbang. Denk je hoe dat mogelijk is? Maar dit is hun leven en dit zijn de geheimen die ze bij zich hebben. Heel veel andere dingen. Dus hebben we voor de allereerste keer een video-opname gemaakt van de Buteo-arend die zijn jongen voedt. Het is exclusief geweest in alle Albanese landen.
Ciconia Nigra, Gjilan, Kosovo – Foto door Arian Mavriqi
Wat zijn de moeilijkheden waarmee een natuurfotograaf regelmatig wordt geconfronteerd?
Helaas hebben we veel moeilijkheden. We hebben geen grote institutionele steun. Al het fotograferen dat we doen, hebben we gerealiseerd met onze middelen die we tot onze beschikking hebben, zoals een fotocamera, een professional die een privé-bezit van ieder van ons is.
Het is niet gemakkelijk, want in werkelijkheid zijn opnames zoals deze die onze collega's van National Geographic maken op een gemakkelijkere manier, met betere camera's. Ze hoeven hun leven niet op het spel te zetten zoals het bij ons gebeurt. We beklommen een eik van 25 m of we gingen naar gevaarlijke heuvels om de camera's te monteren. Vervolgens de meest giftige slang van Europa neerschieten die Vipera Ammodytes was het heeft zijn eigen risico's.
We hebben dus gewoon niet de juiste voorwaarden, aangezien we niet door iemand worden gefinancierd. Er zijn geen plaatsen waar we kunnen slapen, want soms kun je de fotografie niet vangen als je niet 2-3 dagen wacht. We hebben geen auto's om op moeilijk terrein te rijden. We gebruiken onze eigen auto's. Veel andere uitdagingen en problemen waarmee we gewoonlijk worden geconfronteerd. We hopen dat onze instellingen zelfbewust zijn en begrijpen dat een natuurfotograaf op zijn minst ondersteuning nodig heeft met technische middelen, geavanceerder, zodat we de tijd een stap vooruit kunnen zijn.
We hebben nooit om geld of bonussen gevraagd. We hebben zojuist om technische hulpmiddelen voor fotografie gevraagd. Met deze passie die we hebben, kunnen we ongeziene beelden leveren, zoals in de eerste documentaire die in de Albanese landen werd gerealiseerd.
Bosuilen – Foto door Arian Mavriqi
Het was eigenlijk een geweldige documentaire, die ons elke seconde verraste. De tijd vloog terwijl ik ernaar keek. Het was meer dan 40 minuten, maar het leek wel even op zich laten wachten vanwege de indrukwekkende footages. Wat is je favoriete foto. Kunt u het verhaal erachter met ons delen?
Het was de opname van de foto van Pandion Haliaetus, de adelaar die ik eerder noemde omdat hij niet is geïdentificeerd in de gegevens van de overheid. Op het moment dat ik de foto maakte in het meer van Badovci, in Pristina, wist ik niet om welk wezen het ging. Ik heb het op internet gepost. Eigenlijk zijn Blerina geen ornithologen, we herkennen bij 100% de vogels niet, ook al zijn we goed geïnformeerd en weten we dat we redelijk goed zijn met de denominaties. Een collega van mij, Fatos Lajçi uit Peja, geeft commentaar en vertelt me dat het wezen dat ik heb neergeschoten nooit is geïdentificeerd in de gegevens van de overheid. Het is een exclusiviteit voor Kosovo, aangezien het eigenlijk in Albanië bestaat. Het is een voorbijganger, nestelt wel in Kosovo en helaas zelfs niet in Albanië. Stel je het geluk voor om daar op het juiste moment te zijn, om een wezen te vangen dat voorheen onbekend was. Ik was zo blij. Die foto's heb ik met alle natuurliefhebbers op Facebook gedeeld. Toen kwamen veel portals, tv om mijn interviews te houden om hierover te praten. Dit is dus mijn favoriete fotografie tot nu toe. Ik kan niet zeggen wat er in de toekomst zal gebeuren.
Dieren in het wild in Kamenica, Kosovo – Foto door Arian Mavriqi
We denken dat de epische bergen van Kosovo een wilde fauna verbergen. Wat is je favoriete dier?
Vipera ammodytes – Foto door Arian Mavriqi
We hebben je profiel op de sociale media gevolgd, maar ook de fantastische video's op youtube. We weten dat je een perfectionist bent. Heb je advies voor alle jonge mensen die wilde dierenfotografen willen worden?
Ik wil nog iets anders noemen dat ik vergat te vertellen, als je me toestaat Blerina. Bij het filmen met trapcamera's zijn er 5 wolven. Tot onze verbazing is een van hen wit. Zelfs vandaag kunnen we niet begrijpen waarom de witte wolf er middenin zit. Ik heb gecommuniceerd met mensen die hier kennis van hebben en dit was bijzonder. Op mijn youtube-kanaal kun je die video vinden. Je zult versteld staan van het uitzicht. Helaas gebeurt het 's nachts. Maar je kunt deze zeer speciale video zien in hoe wolven er voor het eerst uitzien, geleverd door een Albanees.
Eekhoorn in Kamenica, Kosovo - Foto door Arian Mavriqi
Welke adviezen heb je voor jonge mensen die misschien de ambitie hebben om wilde dierenfotografen te worden?
Ten eerste moet je van fauna houden en het belang van de biodiversiteit begrijpen. Ga anders niet zomaar met het doel om een foto te maken, of met het idee om natuurfotograaf te worden omdat het sjiek is.
Je moet van de fauna houden, anders kun je veel schade aanrichten. U kunt bijvoorbeeld een camera dicht bij een nest plaatsen en de moeder ervoor zorgen dat ze daar voor altijd weggaat en nooit meer terugkomt. Of je gaat op terrein waar je vogels, verschillende dieren kunt storen en je kunt meer schade aanrichten dan waarde creëren.
Houd er rekening mee dat als je een National Geographic-soort fotografie wilt maken, je veel uren in de natuur moet doorbrengen, in de winter, midden in de kou, in de regen, in de sneeuw. Het is niet zo dat het dier in je tuin zal komen om te zeggen "hier ben ik, vang me". Nee, je moet ze altijd achterna gaan, naar ze zoeken. Het is niet gemakkelijk, maar geef nooit op.
Communiceer met andere fotografen die meer ervaring hebben, krijg informatie, advies. Ze zullen veel helpen. Helaas hebben we die kansen niet gehad. Zulke fotografen bestonden nog niet. Maar nu, als je deelneemt aan onze groep Wild Life Albanese fotografen, kun je je realiseren dat er veel fotografen zijn die adviezen delen. In het programma van onze organisatie, aangezien we een gemeenschappelijke geregistreerde organisatie zijn nu Albanië - Kosovo, dat is gevestigd in de stad Kamenica, hadden we 20 videoseries.
Er zijn 20 verschillende fotografen van verschillende stijlen uitgenodigd die hun versies hebben gedeeld en helpen bij het maken van een foto. Het is een geweldige kans om meer te weten te komen over fotografie. Bij 200% staan we altijd ter beschikking om op elk moment dat u naar een wezen vraagt, zonder enige aarzeling informatie te geven. We willen dit niet alleen voor onszelf houden, maar we willen delen met iedereen die met fotografie bezig wil zijn.
Radoniqi-meer, Gjakova, Kosovo - Foto door Arian Mavriqi
Wat vind je het leukst aan je werk als natuurfotograaf?
Ik hou het meest van wanneer ik na enkele uren wachten de resultaten krijg. Het is zo'n plezier, omdat het vaak wanhoopt zonder resultaat. Helaas had ik zelfs vandaag zo'n wanhoop, maar het houdt ons nooit tegen. We waren op een terrein waar we een vogel wilden schieten genaamd Upupa Epops – Pupëza.
Het is een brug die veel kenmerken heeft, te beginnen bij haar mooie uiterlijk. Het is de mooiste trekvogel van Europa. Een heel bijzondere gedachte aan deze vogel is dat hij ook wordt genoemd in het heilige boek van de Koran, wat ons nog nieuwsgieriger maakt om meer over deze vogel te weten.
We waren daar om op sommige plaatsen waar we twijfelden of er deze vogels waren te monitoren en dan om wat footages te maken, maar we hadden niet het geluk ze te vinden, ook al hebben we nog steeds twijfels. We hebben twee jaar geleden een beeldmateriaal gerealiseerd in Kosovo, ook dit is een exclusiviteit in alle Albanese gebieden, maar de positie van het nest was het best mogelijke. Daar houden we dus niet mee op. We willen het met een hogere kwaliteit brengen. Zodat mensen de echt spectaculaire uitzichten van een paar Upupa Epops kunnen bekijken terwijl ze hun vogels voeren.
Upupa Epops – Foto door Arian Mavriqi
Dus nieuwsgierigheid en passie bouwen ook geduld op ?!
Altijd. Bij dit soort fotografie kun je niets doen zonder geduld.
Wat is de meest favoriete plek ter wereld die je graag zou bezoeken of die je hebt bezocht om wilde dieren te fotograferen?
Ik heb een stad in Europa bezocht waar ik zag dat er mogelijkheden zijn voor fotografie van wilde dieren en die ik graag nog een keer zou willen bezoeken, vanwege een aantal zeer aardige wezens die ze hebben, vooral van roofdieren, is Londen. Het is een westelijke plaats waar ik erg van hield. Ik zou graag weer bezoeken. Alsof een grote Europese stad heel anders is dan de onze.
Zo vind je de vos overal in de stad. In het midden van de mensen kun je er geweldige foto's van maken. Maar ook sommige roofdieren zijn best goed. Ik zou graag nog een keer teruggaan. Ik ging voor een fototentoonstelling die we presenteerden als Wild Life Albanian Photographers. Ik ging daarheen met mijn vrouw. We hebben een geweldige tijd doorgebracht.
Het is natuurlijk mijn droom om ooit de meest favoriete plek in de wereld van wilde dieren te bezoeken, die je niet overal kunt zien, op ons Albanese grondgebied. Ik wil een safari doen en naar wilde dieren kijken zoals leeuwen, giraffen of olifanten en vele andere wezens die ik niet heb gezien. Ik hoop dat we er ooit zullen zijn. We hebben geprobeerd de best mogelijke manier te vinden voor een groep fotografen uit Kosovo en Albanië om daarheen te gaan. Maar helaas is Blerina erg duur. Het is niet iets dat je gemakkelijk kunt bereiken.
Op dit moment is de vergoeding voor ons niet betaalbaar. We zullen voor kansen zorgen als een organisatie onze reis financiert. Misschien onze instellingen. Ik weet het niet. Het zou een genoegen zijn dat ook Albanese fotografen foto's van die wilde oorden kunnen meenemen. Er is de mogelijkheid om foto's te maken die je een keer in je leven kunt realiseren.
Krullende Pelikaan – Foto door Arian Mavriqi
Ik ben er vrij zeker van dat het snel zal gebeuren, want passie en onvermoeibaar werken kunnen alle poorten openen. Het kan een beetje laat zijn, aangezien we allemaal zulke ervaringen hebben in onze activiteiten, maar hoe dan ook, ik geloof dat er veel mensen of organisaties zullen zijn die klaar zullen zijn zodra de situatie weer normaal wordt, om de mogelijkheid te creëren dat ook Albanese fotografen laten hun sporen na in de fotografie van wilde dieren in de wereld. Hoe zit het met het Albanese grondgebied? Wat is je favoriete plek om fotografie te maken?
Ik heb veel plaatsen bezocht, maar om oprecht te zijn, wat vooral mijn hart raakt, is Divjaka Karavasta in Albanië. Daar heb ik geweldige vrienden, mensen die ik met heel mijn hart zeer waardeer. Alketa dhe Altin is een stel dat in Divjaka woont en ons altijd helpt. Een enorm respect verdient de directeur van het park Ardian die ons veel helpt.
Er zijn veel andere mensen die ons helpen voor de denominaties, om deze bestemmingen te vinden, om ze te veroveren. Ik bedank met heel mijn geest en hart aan de geachte professor Taulant Bino, aan Erald, aan Mirian en vele anderen die niet kunnen wachten tot wij er zijn. Zodat we samen kunnen gaan en die plaatsen kunnen bezoeken.
Ondertussen houd ik in Kosovo met heel mijn hart van de plaats waar ik ben geboren en opgegroeid, de stad Kamenica waar ik woon. Het heeft een zeer goede fauna. Het zou beter moeten, maar met het bewustzijn van de bevolking gaat het beter. Ik hoop dat we op een dag natuurlijk geen Kamenica kunnen doen zoals Divjake, het is een geschenk van God voor Moeder Albanië, zoals we in Kosovo zeggen. Ook de Narta-lagune is een wonder, Patok-vallei, Shkodra-meer enzovoort. We zijn helemaal niet slecht Blerina, maar we hebben hulp nodig, een samenwerking tussen ons Albanezen in het algemeen.
Meeuwen in Divjake, Albanië – Foto door Arian Mavriqi
U kent Albanië, Kosovo, Albanezen uit een andere hoek, dat niet veel mensen het geluk of de nieuwsgierigheid hebben om op deze manier te ontdekken. Wat zou je een internationale reiziger aanbevelen die onze landen wil bezoeken?
Ten eerste zou ik onze landen vragen om voorzichtiger te zijn met de benadering die ze toeristen hanteren. Ze zouden voor betere omstandigheden moeten zorgen, zodat ze weten waar ze heen moeten als ze hier komen. Voor elke buitenlandse toerist moet ik eerst zeggen dat je een land voor je hebt met het grootste hart op aarde en erg aardig.
Mensen die nooit misbruik van je zullen maken, of door schandelijk te misbruiken. Het zal nooit gebeuren. Ik heb ervaring met toeristen uit Rusland. Ik was op het strand van Dhermi. Een van de stranden waar ik het meest van hou op deze wereld, geef ik toe. Omwille van de waarheid, voordat ze naar Albanië vertrokken, kregen ze berichten om op de hoogte te zijn, omdat ze naar een plaats gaan waar ze niet zullen worden verwelkomd en misbruik zullen maken van de prijzen door middel van verschillende vormen van fraude. Maar de toerist vertelde me "Ik heb een betere plek gevonden dan mijn huis en mijn gezin" en in werkelijkheid was hij ook verbaasd over de gastvrijheid die ik bood.
Hij bezocht Albanië met zijn vrouw en zijn twee zonen en vertelde me dat ik ooit naar een andere plaats zou gaan. Zoals u wellicht weet zijn de prijzen erg goed. Hetzelfde als in Kosovo, zoals in Albanië. Er is geen verschil. Met dit gedrag trekken we toeristen uit het buitenland aan. Ze kunnen hier komen en een natie vinden met als hoogste deugd gastvrijheid en respect voor de gasten, in dit geval voor de toeristen.
Er zijn goede mogelijkheden om onze natuurlijke schatten te bezoeken, die biljoenen waard zouden zijn, zoals het voorbeeld van de Karavasta-lagune, onze meren, onze bossen, onze bergen. We hebben speciale guesthouses klaarstaan om toeristen te verwelkomen. We hebben veel rivieren die je eerder noemde om te verkennen door middel van kajakken of iets anders, of gewoon voor sightseeing, om een wonder te zien dat door God is geschapen. We hebben geweldige mogelijkheden om vogels te kijken in deze meren, wetlands, lagunes. We hebben het meest fantastische eten ter wereld. We hebben het allemaal. Zodat ze zich veilig kunnen voelen en komen omdat ze thuis zijn en gastvrijheid en hartelijke mensen vinden.
Foto door Arian Mavriqi
Het is waar Arian. Ik wil een oude Albanese uitdrukking brengen: "Het huis van de Albanezen is van God en van de gast".
Ik wil je bedanken dat je me de kans hebt gegeven om naar een van de mooiste interviews te luisteren. Ik stuur oprechte groeten en we kunnen niet wachten om de documentaire te bekijken, maar zelfs foto's die je dagelijks op Facebook deelt. Ik hoop je snel weer te ontmoeten in de volgende verkenning van de natuur, niet virtueel.
Dank u. Het is altijd een groot genoegen.
Arian Mavriqi met zijn gezin
